Yasaminin sevgiyle dolu olmasini istemeyen bir tek insan cikacagini sanmam. O halde bunu gerceklestirmek icin ilk cabayi bizim gostermemiz gerekir. Arzu ettigimiz sevgiyi bize baskalarinin saglamasini beklemektense, kendimiz bir sevgi kaynagi olmaliyiz. Baskalarina ornek olmak istiyorsak, once biz kendi icimizdeki sevgi ve sevkati harekete gecirmek zorundayiz. Derler ki: "Iki nokta arasindaki en kisa mesafe niyettir." Sevgi dolu bir yasama kavusmak icin bu deyis son derece dogrudur. Sevgi dolu bir yasamin baslangic noktasi, ya da temeli once bir sevgi kaynagi olma arzusu ve kararliligidir. Takindigimiz tavir, yaptigimiz secimler ve iyiliklere, once sevgi elini uzatma istekliligi bizi bu hedefe tasiyacaktir. Eger bir daha kendi yasaminizdaki veya,dunyadaki sevgi eksikligi sizi uzecek olursa, soyle bir deney yapin. Birkac dakikaligina dunyayi ve baska insanlari aklinizdan cikarin ve sadece kendi yureginize bakin. Daha buyuk bir sevgi kaynagi haline gelebilir misiniz? Kendinize ve baskalarina yonelik sevgi dolu dusunceler uretebilir misiniz? Sonra bu sevgi dolu dusunceleri dis dunyaniza acabilir, hatta sizce bu sevgiyi hak etmeyenlere bile iletebilir misiniz? Yureginizi daha buyuk bir sevgi barindiracak kadar acarsaniz ve onceliginiz sevgi toplamak degil de, kendinizi sevgi kaynagi yapmak olursa, arzu ettiginiz sevgiyi alma yolunda buyuk bir adim atmis olursunuz. Ayrica, gercekten cok onemli bir sey fark edeceksiniz: Ne kadar cok sevgi gosterirseniz, o kadar cok sevgi gorursunuz. Sevecen bir insan olmak sizin elinizdeyken, sevilen bir insan olmak sizin kontrolunuzde degildir. O halde, sevgi gostermeye agirlik verirseniz, yasaminizin fazlasiyla sevgi doldugunu goreceksiniz. Cok gecmeden de dunyanin en buyuk sirlarindan birini kesfedersiniz: 
Sevginin odulu kendisidir.